شهر فرنگ

لحظه اول که وارد سالن همراه اول تو نمایشگاه تلکام میشیم، همکار هم مثل من هاج و واج نگاه می کنه. سالن خیلی شلوغه و همه چی پخش و پلاست. اون وسط هم یه آدم که لباس ربات پوشیده وول می خوره. میگم: اینجا چرا مثل شهر فرنگه؟ 

اون یکی همکار که اومده بررسی فنی، طبیعتا بین آدما پاس داده میشه و آخرش به یه شماره تلفن می رسه. با هم به گردش در شهر فرنگ ادامه میدیم و این وسط همکار دوم هر از چند گاهی میگه یه صدای بلندی میاد که رو اعصابه!

میریم سوالاتمون رو می پرسیم و چیزی که نصیبمون میشه اینه که اینجا فقط ویترین همراه اوله و نیروی فنی ای تو نمایشگاه نیست. و اینکه ما کاری به R&D و تکنولوژی روز دنیا نداریم. منتظریم ببینیم کمپانی های خارجی چه محصولی بهمون میدن.

همین جوری که داریم راه میریم یه دفعه همکار دوم منبع صدا رو کشف می کنه. حمید شهریاری ایستاده روی سن داره برای مردمی که دورش تجمع کردن جک تعریف می کنه! بعله!

پ.ن. نمی دونم دقیقا دارم غر چی رو می زنم، اما تصویری که از نمایشگاه تلکام دارم یه نمایشگاه تخصصیه. نه جایی که مردم میان اوقات فراغتشونو سپری کنن و تو صف های طویل تجمع می کنن برای گرفتن سیمکارت تخفیف خورده یا جایزه یا هر چی. یادمه وقتی دانشجوی کامپیوتر بودم، یه بار اومدم نمایشگاه تلکام و چون احساس کردم از مخابرات سر در نمیارم، دیگه تا وقتی مجبور نشدم نیومدم. اون موقع یا همه چی ویترین نبود یا من خیلی ساده دل بودم!

پ.ن. ۲: من دید تجاری ندارم و ممکنه برداشتم از هدف نمایشگاه و ضرورت حضور نیروهای فنی غلط باشه. اما از شرکتهای بزرگی مثل همراه اول و ... واقعا بیشتر از این انتظار میره. هر چند که عمیق که بشیم، از هیج شرکتی با ساختار دولتی هیچ انتظاری نمیره! ما کلا در شهر فرنگ می زی ایم!